Komentarze: 2
Wiek przedszkolny to umowny okres pomiędzy trzecim a szóstym rokiem życia. Do tego czasu każde zdrowe dziecko posiadło bardzo dobrze umiejętność chodzenia, umie biegać, coraz więcej też czasu spędza w pozycji siedzącej bawiąc się, rysując, czy oglądając telewizję.
W początkach okresu przedszkolnego mogą jeszcze utrzymywać się przetrwałe z niemowlęctwa zaburzenia – niedobór witaminy D3 powodujący krzywicę, płaskostopie, nieprawidłowo ukształtowany kręgosłup.
Wśród dzieci, które zaczynają chodzić do przedszkola obserwuje się często pogorszenie postawy ciała. Wynika to ze zmiany trybu życia, konieczności dłuższego przebywania w pozycji siedzącej na nie zawsze odpowiednio przystosowanych meblach i sporej ilości nowych obowiązków.
Dzieci w wieku przedszkolnym są w większości bardzo ruchliwe, nieco rozkojarzone i z dużą ochotą poznają otoczenie dokonując niekiedy zaskakujących i niebezpiecznych eksperymentów. Potrafią uderzyć się lub doznać innego urazu i szybko o tym fakcie zapomnieć. Bywa , że po takim zdarzeniu silniejszy ból pojawia się dopiero następnego dnia, kiedy dziecko nie bardzo pamięta co się stało dzień wcześniej. Dlatego ważne jest dokładne obejrzenie dziecka i poszukiwanie śladów urazu – zadrapań, siniaków, obrzęku.
Odrębną sprawą jest częsta w tym wieku skłonność do przeziębień i infekcji dróg oddechowych.
W trakcie tych schorzeń dochodzi niekiedy również do przeniesienia się infekcji, najczęściej wirusowej na układ kostno - stawowy. Przeważnie zaatakowany zostaje staw biodrowy – w kilka, kilkanaście dni po anginie lub „grypie” dziecko zaczyna utykać skarżąc się na ból w okolicy pachwiny, który czasem promieniuje aż do kolana. Z obserwacją dziecka nie należy czekać dłużej niż 2-3 dni, jeżeli dolegliwości nie ustąpią po podaniu aspiryny lub paracetamolu konieczna jest wizyta u lekarza.
Należy tez pamiętać, że małe dzieci nie do końca orientują się w nazwach okolic i części ciała. Nie należy poprzestawać na twierdzeniu dziecka, ze „boli nóżka”. Trzeba poprosić o pokazanie palcem bolesnego miejsca i wtedy dopiero można zostać zaskoczonym tym, co dziecko rozumie przez np. „plecki”.
Dzieci, które mają negatywne przeżycia związane z wcześniejszymi wizytami
u lekarza (bolesne zabiegi, nieprzyjemne badania) mogą próbować ze strachu ukrywać odczuwane dolegliwości. Najczęściej jednak stają się wtedy mniej ruchliwe i tracą ochotę do zabawy. Zachowanie takie powinno zawsze wzbudzić zainteresowanie rodziców i skłaniać do Należy być wyczulonym na takie sytuacje i odpowiednio szybko reagować.
Wreszcie należy powiedzieć, że między trzecim a szóstym rokiem życia mogą zacząć ujawniać się niezauważalne wcześniej zaburzenia o charakterze genetycznym, np. niedobór wzrostu, nadmierna wiotkość stawów czy narastające zniekształcenia kości.
Poniżej znajduje się zestawienie najczęstszych problemów, z jakimi mogą spotkać się rodzice dzieci w wieku przedszkolnym z opisem prostych sposobów profilaktyki oraz potencjalnych zagrożeń wraz z zasygnalizowanymi zasadami leczenia.
W każdym razie zalecam w każdym przypadku kontakt z lekarzem.
Przydatne linki: Lekarz ortopeda Wrocław, Lekarz pediatra